Ocean czy staw?

W dzieciństwie wszystko wydawało się inne. Brzozy sięgały nieba, linie pomiędzy chodnikowymi płytami parzyły, a słońce zawsze pojawiało się w rogu kartki. Mogliśmy kreować własny świat – wyolbrzymiać, koloryzować i wymyślać. W drodze do szkoły towarzyszyć nam mógł niewidoczny dla innych przyjaciel, a gdy zostawaliśmy sami w domu, za oknem czaiła się Baba Jaga. Kiedy dorastamy, stopniowo nasze wspomnienia z dzieciństwa zacierają się. To, co wtedy uważaliśmy za rzeczywiste, zaczyna wydawać się irracjonalne i często... głupie. Przestajemy sądzić, że mogło być prawdziwe, jawi się raczej jako wymysł dziecięcej wyobraźni.


Ocean na końcu drogi to opowieść o przemijaniu, dorastaniu i wspomnieniach, które wraz z wiekiem zmieniają się, aż w końcu blakną i zostają zepchnięte w ciemny kąt naszego umysłu.
Gaiman w niesamowity sposób przedstawia historię 7-letniego chłopca wspominaną po 40 latach, jego ucieczkę od rzeczywistego świata i związanych z nim problemów do książek i własnej wyobraźni. Autor ukazuje różnice w postrzeganiu świata przez ludzi w różnym wieku. Posługując się elementami świata fantastycznego odbudowuje dziecięcy świat każdego z nas - bo kto nie wyobrażał sobie nigdy, że niektórzy są potworami ubranymi w ludzkie skóry, a małe rzeczy są tak naprawdę wielkie? Wszystko to sprawia, że z głównym bohaterem można się z łatwością utożsamiać już od pierwszych stron. Razem z nim siadamy pod drzewem z książką, poznajemy 11-letnią, choć chyba niestarzejącą się Lettie i stawiamy czoło Ursuli Monkton – pchle, która postanowiła uszczęśliwiać ludzi, ale czyni tym wiele złego. Bohaterowie w tej powieści są wyjątkowi. Możemy dogłębnie poznać ich charaktery, zwyczaje i lęki. Różnią się od siebie, są wyraźni.

Jeśli miałabym jednym słowem określić, jaka jest ta powieść, powiedziałabym, że tajemnicza - od okładki, w którą można wpatrywać się bez końca, po wytworzoną przez Gaimana atmosferę. Autor buduje nieco baśniowy świat, w którym wszystko wydaje się zagadkowe. Podkreśla to niezwykle magiczny klimat. Nie wszystko da się jednoznacznie wyjaśnić. Bohaterowi przydarzają się niecodzienne rzeczy, które sam nie do końca rozumie. Fantastyka miesza się tu z rzeczywistością, niemożliwe z możliwym. Ocean na końcu drogi można różnie interpretować - jako zbiór faktycznych wydarzeń lub jako wytwór wyobraźni, co po zamknięciu książki skłania do przemyśleń.

Choć niektórym mogłoby się wydawać, że Ocean na końcu drogi to kolejna fantastyczna książka dla dzieci, wcale tak nie jest. Sam autor zapytany o to w jednym z wywiadów powiedział, że to powieść przeznaczona głównie dla dorosłych. Przyznał, że pierwsze rozdziały zbudowane są tak, by odstraszać młodszych, niegotowych jeszcze na tę historię. W końcu porusza wiele problemów dorosłości – od zdrady po utratę bliskiej osoby. Każdy z nas ma swoją ciemną stronę, słabości, które stara się kontrolować, ale które często biorą nad nami górę. Pokazuje również, co ludzie są skłonni zrobić dla pieniędzy, jak oddziałuje na nich chęć wzbogacenia się.

Tytuł: Ocean na końcu drogi

Autor: Neil Gaiman

Ilość stron: 216

Wydawnictwo: Mag